Tylko, że jednak nie. To jest coś ważnego, coś wielkiego. Dlaczego? Przecież poglądy autora nie rzutują na to, co pisze? Przecież narrator a autor to nie to samo? Prawda? Ale kiedy sam piszesz, wiesz, że to nie jest prawda. To tak nie działa, że da się oddzielić jedno od drugiego – jak w magicznej sztuczce z przecinaniem asystentki magika na pół. Dwie żywe połówki. Jedna żywa całość. Ale to i tak tylko sztuczka. Kłamstwo ubrane w zachwycającą fikcję.
Oto więc Pyrkon zaprasza jako gościa Orsona Scotta Carda. Autora ponoć świetnej i wcale nie homofobicznej Gry Endera. Pojawiają się najróżniejsze głosy odpowiedzi. Jedni nie pojadą na Pyrkon, inni nie wiedzą, czy pojadą, jeszcze inni owszem, pojadą, bo w końcu Pyrkon to nie jeden homofobiczny autor. Są i tacy, którzy pojadą i wezmą autograf, bo autor to nie jego książki. A ja jestem coraz bardziej porażona ogromem zamiatania problemu pod dywan.
Bo nie chodzi o jednego Carda – chodzi o przyzwolenie na to, żeby homofobiczni autorzy mieli platformę do wypowiedzi, podczas, gdy lewicowego głosu właściwie nie słychać. Polska fantastyka w ogóle jest mocno prawicowa, podczas, gdy po lewej stronie mamy kogo? Jednego Sapka, jeśli się uprzeć, który zresztą sam jest kontrowersyjnym człowiekiem. Ale o ile sposób bycia człowieka, czy pojawiająca się pogłoska o chorobie alkoholowej (zdarzyło mi się trafić na ludzi wysnuwających takie tezy i jestem pewna, że nie mnie jednej, o ich prawdziwości nie będę jednak wyrokować*), to kwestie może nieprzyjemne dla nas jako fanów, to jednak nie ranią nas one jako mniejszości – seksualnych, etnicznych, osób niepełnosprawnych itd. itp. Brak nam więc w ogóle zrównoważenia fantastyki na tym poziomie, a cóż dopiero mówić o zwyczajnym, ludzkim otwarciu na inność w fandomie. A jeśli będziemy zbywać obecność twórców, którzy są homofobami, na naszych imprezach fantastycznych – naszych w tym sensie, że to my mamy czuć się na nich dobrze – czy w ogóle na obecność homofobii, to jak niby mamy stworzyć inkluzywną społeczność? Taką, która będzie prawdziwym domem.
Przywykliśmy do obecności naszych rodzimych homofobów – z którymi, bywa że, nawet mimo ich poglądów „świetnie pije się wódkę” – wzruszeniem ramion traktujemy zapraszanie homofobów z zagranicy i to jako gości mających przyciągnąć najwięcej konwentowiczów. Dla mnie jedno jest jasne. Nawet jeśli konwent, który zaprasza takich twórców nie popiera ich poglądów i nie dla nich ich zaprasza, nie ma też nic przeciwko nim. Powiecie może, że to nam tworzy platformę do dyskusji, ale tak naprawdę, słyszeliście kiedyś panel, czy prelekcję, które faktycznie zmieniłyby się w dyskusję o homofobii zaproszonego gościa? Czy to jest norma? Może jednak czas, żeby się nią stała? Żeby nie stać z boku i mówić, że no okej, ten Card to niefajny gość, ale ja tu jestem po co innego. I dlatego nie zrobię niczego, by wyrazić swoją niechęć w sposób widoczny dla tworzących Pyrkon. By pokazać im, że nie chcę takiego rozwoju tej imprezy.
I jest jeszcze jedna kwestia. Na tych wszystkich niehomofobicznych książkach, autor zarabia – i zdarza się, że te pieniądze przekazuje między innymi na działania przeciwko mniejszościom seksualnym. Za przyjazd na swoją imprezę, Pyrkon może nie zapłaci Cardowi za przyjazd – tak ponoć to funkcjonuje – ale sama książka zawsze jest jakoś powiązana z autorem jako człowiekiem. Choćby na poziomie produktu i jego twórcy, który na tym produkcie –na różne sposoby – zarabia. Pamiętacie jak kilka dni temu wszyscy postanowiliśmy zbuntować się przeciwko producentowi wody mineralnej, który opłaca ruchy antyaborcyjne? Woda nie ma w ogóle żadnych poglądów, w żaden sposób nie mówi nam o tym, kim jest jej producent, albo nie zakrywa jego paskudnych poglądów, które jednak finansuje. Ona tylko opłaca mu wygodne życie i, w tym wypadku, właśnie finansowanie działań przeciwko kobietom, tak jak u Carda jest to społeczność LGBTQIA+. Czy różnica między producentem Cisowianki, a między homofobicznym twórcą fantastyki jest aż tak ogromna?
Powiecie, że niepotrzebnie upolityczniam temat. A ja powiem, że właśnie potrzebnie. Potrzeba nam otwartej dyskusji o tym, czy chcemy w ogóle twórców homofobów. Co oni takiego dobrego wnoszą w fantastykę, czego nie wnieśliby twórcy, niebędący gnojkami, nienawidzącymi mnie, ciebie, twojej koleżanki trans, albo biseksualnego kumpla? A może czas spróbować przekonać takiego autora, że my też jesteśmy ludźmi i nie jesteśmy chorzy ani źli i nie trzeba nas nijak leczyć. Może to jest okazja, żeby jak najbardziej otwarcie pokazać swój głos. Więc hej, zróbmy coś. Jeśli pojedziecie na Pyrkon, zróbcie coś tym bardziej. Ja, jeśli zdecyduję, że pojadę na przyszłoroczny Pyrkon, zdecydowanie zamierzam pokazać swój głos. W jaki sposób, to się jeszcze okaże, ale w jakiś na pewno.
Bo dla mnie fantastyka zawsze miała pokazywać lepszy świat. Ucieczkę, jak to pięknie ujął Terry Pratchett, nie od, a do. I czytając wspaniałą książkę, nie chcę musieć zapominać kim jest jej autor. Nie chcę zapominać o tym, że najchętniej w jakiś sposób by mnie skrzywdził, w imię „leczenia” mojej „dewiacji”. Nie chcę też mieć choćby i minimalnej szansy, że spotkam go na imprezie, na której pozwalam sobie czuć się najbezpieczniej na świecie – i nagle stracić całe to wspaniałe poczucie bezpieczeństwa. I nie chcę, żeby wszystko to musieli robić moi przyjaciele LGBTQIA+. Dlatego nie będę o tym wszystkim milczeć. Bo może mówienie nie da wiele, ale to milczeniem poddaje się teren bez walki.
* Przywołuję tu tę kwestię nie po to by cokolwiek sugerować, a pokazać, do jakiego stopnia niezbyt dobrze postrzega tego autora sam fandom.
