W kontekście czarnego protestu, czarnego piątku, chodzi dziś za mną pewna myśl. Czy może raczej: chodzi za mną intensywniej, choć pojawiła się we mnie już jakiś czas temu. Jest to przemyślenie osoby, która nigdy nie była kochana przez własną matkę. I, by być szczerym, nie sądzę, żeby moja matka kochała, także którekolwiek z dziewiątki mojego rodzeństwa, nawet jeśli to mnie nie chciała najbardziej.
Jest sobie Tess. Tess wrzuca na swojego Facebooka interesujące tematy, wokół których rodzą się dyskusje. Wczoraj urodziła się dyskusja o niepełnosprawności i mówieniu o niej. Dziś więc, tutaj, napiszę wam więcej o tym jak ja to widzę i czuję. Nie, nie będzie o tym, dlaczego chujowo jest nazywać osoby niepełnosprawne „sprawnymi inaczej”. Będzie trochę trudniej.
Tak, rok zaczniemy standardowymi już przeprosinami, że poprzedniego wpisu nie było. Początek roku jednak nie jest dla mnie łaskawy. Zarzucał zmęczeniem, niefajnościami, a w ostatnim czasie także przeziębieniem, przez które nie miałam sił zabrać się za wiele rzeczy. Ze zmęczeniem jednak przynajmniej staram się trochę walczyć – a przeziębienie jest już dużo mniej przeszkadzające w życiu – i choćby ostatnio (w poprzedni weekend) w ramach tej walki kupiłam dwie bardzo dobre powieści. Były to Fanfik oraz Slash Natalii Osińskiej.
W tym roku skończymy książkowo, omówieniem moich problemów Cinder Marissy Meyer. Zanim jednak przejdę do tego, co mnie w tej powieści gryzie zaznaczę, że całościowo to jest bardzo przyjemna lektura i na pewno jej nie żałuję. Po książkę sięgnęłam z powodu podcastu Czytu Czytu, w którym za jakiś czas będzie omawiana. A że nadaje się na moją listę stu autorek, które chciałabym przeczytać*, to był dodatkowy motyw, żeby po powieść sięgnąć. I jeszcze słowem wstępu Cinder to pierwszy tom tetralogii i choć stanowi pewną spójną historię, to ma bardzo otwarte zakończenie i jej bohaterce jeszcze wiele powinno się przydarzyć.
